Θυμάμαι όταν ήμουν και εγώ μικρό παιδί κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ζούσα το δικό μου παραμύθι.

Ένα τεράστιο δέντρο στόλιζε το σαλόνι μας, που κακώς βέβαια αλλά το κόβαμε κρυφά με τα ξαδέρφια μου απ’ το βουνό χωρίς να μας νοιάζει για το αν καταστρέφαμε ή όχι την…χλωρίδα του τόπου μας. Το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν το πως θα το στολίσουμε με πολύχρωμα λαμπιόνια και στολίδια ώστε να μην απογοητευτεί ο χοντρούλης Άι Βασίλης την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και να είναι γενναιόδωρος μαζί μας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χρονιά που μου έφερε μια μελόντικα. Μη γελάσεις αλλά για εμένα που λάτρευα να παίζω μουσική ( καλά να νομίζω πως παίζω μουσική ) ήταν το καλύτερο δώρο. Δεν θα ξεχάσω επίσης το πόσο άσχημα αισθάνθηκα λίγα χρόνια αργότερα όταν δεν ήθελα να ανοίξω το δώρο μου γιατί μετά από μια βιαστική ψηλάφηση του πακέτου πίστευα πως ήταν ένα ζευγάρι κάλτσες.

Δεν ξέρω γιατί εκείνη την χρονιά είχα φερθεί τόσο ανόητα και το χειρότερο ήταν πως  ήξερα πια πως τα δώρα τα φέρνουν οι γονείς. Θυμάμαι ακόμη την μητέρα μου που επέμενε να ξετυλίξω το δωράκι μου και εγώ το έκανα στο τέλος με βαριά καρδιά. Όταν είδα πως στα χέρια μου κρατούσα ένα πανέμορφο δερμάτινο καφέ πορτοφόλι ήθελα να ζητήσω συγνώμη αλλά από εγωισμό μάλλον δεν το έκανα. Ήταν το πρώτο μου πορτοφόλι και η αλήθεια είναι πως με συντρόφευε για αρκετά χρόνια μιας και πίστευα πως ήταν το τυχερό μου.

Αργότερα κατάλαβα πως κάθετι που σου προσφέρουν με αληθινή αγάπη είναι το τυχερό σου και φυσικά δεν έχει σημασία η τιμή του μιας και στην πραγματικότητα μόνο το συναίσθημα που το περιτυλίγει έχει την δυνατότητα να το κάνει ή να αποκτά μια ανεκτίμητη αξία που αντέχει στο χρόνο ή να αποτελεί μια στιγμιαία ικανοποίηση.

Όλα ήταν όμορφα εκείνα τα χρόνια τέτοια εποχή. Πλούσιοι ή φτωχοί, νέοι ή ηλικιωμένοι, αγρότες ή επιστήμονες όλοι είχαν κάτι κοινό: Διάθεση!!! Μάλιστα διέθεταν τα ψυχικά αποθέματα ώστε να μπορούν να μοιραστούν χωρίς να δυσανασχετούν τις όμορφες γιορτινές ημέρες με αγαπημένα τους πρόσωπα.

Το κάθε σπίτι,  ντυμένο με την γιορτινή φορεσιά του, μοσχοβολούσε απ’ τα παραδοσιακά γλυκά που έφτιαχναν με μεράκι οι νοικοκυρές και το κάθε χωριό ή η κάθε πόλη φεγγοβολούσαν κρύβοντας με τέχνη κάθε τι που θα μπορούσε να καταστρέψει το σκηνικό της απόλυτης Χριστουγεννιάτικης μαγείας. Καθώς όμως τα χρόνια περνούν το τότε φαντασμαγορικό σκηνικό ξεθωριάζει. Την λέξη μαγεία προσπαθεί να την αντικαταστήσει η συνήθεια ενώ η διάθεση έχει παραχωρήσει την θέση της στην απογοήτευση. Τα στολισμένα σπίτια φαίνεται πως ανήκουν πια στους λίγους. Αυτοί οι λίγοι είναι εκείνοι που δεν αντιμετωπίζουν ακόμη οικονομικά προβλήματα και μπορούν να τα απολαύσουν ή είναι οι άλλοι…εκείνοι οι δυνατοί που αψηφούν τις δυσκολίες και πηγαίνουν κόντρα στην ατυχία τους γιατί δεν μπορούν να στερήσουν το χαμόγελο απ’ τα παιδιά τους ή γιατί πολύ απλά έχουν πίστη και αρνούνται να θάψουν το δικαίωμά τους να ονειρεύονται.

Και αναρωτιέμαι το 2015 υπάρχει κάποιος τολμηρός Άγιος Βασίλης που θα χαιρετήσει έστω σιωπηλά τον παλιό χρόνο και θα ανοίξει δειλά δειλά αλλά με ελπίδα την πόρτα στο 2016;

Δεν χρειάζεται μια μεγάλη κοιλιά,άσπρα γένια ένας μεγάλος σάκος, ένα έλκηθρο και λίγοι ιπτάμενοι τάρανδοι για να γίνεις  Άι Βασίλης.

Το να βγάλουμε την καρδιά μας απ’ την κατάψυξη και να την αφήσουμε να χαρίσει χαμόγελα τριγύρω είναι αρκετό ή έστω καλύτερο απ’ το προγραμματισμένο τίποτα που μας περιμένει.

Ας δοκιμάσουμε να προσφέρουμε έστω κάτι λίγο κάτι μικρό σε όποιους νομίζουμε πως το έχουν ανάγκη και χωρίς να περιμένουμε να ακούσουμε ευχαριστώ γιατί τότε θα χαθεί η μαγεία.

Ας δοκιμάσουμε να πούμε μια καλή κουβέντα σε εκείνους που την χρειάζονται για να πάρουν δύναμη και επιτέλους

ας δοκιμάσουμε να αποδείξουμε με τις πράξεις μας πως ακόμη είμαστε άνθρωποι και όχι ανθρωπάκια που ευαισθητοποιούνται μόνο όταν θέλουν να πετύχουν κάτι.

Κοίτα γύρω σου και σκέψου…θες φέτος να αισθανθείς Άγιος Βασίλης; Θες να δεις την αξία του να μοιράζεσαι;Δεν είναι δύσκολο… αντίθετα την σημερινή εποχή είναι το μόνο που θα σε πλημμυρίσει με αληθινή χαρά και συναισθηματική ικανοποίηση.

Ας μοιραστούμε λοιπόν αυτές τις Άγιες ημέρες με τους γύρω μας κάποιες μικρές μα πολύτιμες στιγμές ευτυχίας και ποιος ξέρει…ίσως ζηλέψει η μοίρα και ξανασκεφτεί το πόσο άδικη είναι με κάποιους και η νέα χρονιά να είναι λιγότερο σκληρή, περισσότερο αξιόλογη και γεμάτη ευκαιρίες για ένα καλύτερο αύριο που θα αφορά όλους και όχι μόνο τους…κατά λάθος εκλεκτούς.