Εσύ τρομάζεις που μεγαλώνεις;
Θυμάμαι όταν πήγαινα στο Δημοτικό το μόνο πράγμα που με τρόμαζε στ’ αλήθεια ήταν μια απλή ερώτηση που έκανα στον εαυτό μου. Kλεινόμουν στο δωμάτιό μου με σβηστά τα φώτα, ξάπλωνα στο κρεβάτι μου, έκλεινα τα μάτια και ψιθύριζα με μια φωνή που πήγαζε απ’ το βάθος της παιδικής ψυχής μου…τι είμαι ; Mια τόσο απλή ερώτηση για την οποία δεν κατάφερα ποτέ να μου δώσω μια ικανοποιητική απάντηση. Σκεφτόμουν τι είμαι και έχω χέρια, πόδια, μάτια μπορώ και αισθάνομαι κλαίω γελάω τι είμαι γιατί είμαι πως είμαι και αμέσως πεταγόμουν πάνω άναβα τα φώτα και γύριζα στην καθημερινότητά μου με χιλιάδες αναπάντητα ερωτήματα που βέβαια ενώ από την μια με τρόμαζαν από την άλλη με έκαναν να αισθάνομαι πως η ύπαρξή μου έχει κάποιο σκοπό.
Τώρα πια δεν με τρομάζει τόσο το τι είμαι αλλά το ότι μεγαλώνω ξαφνικά τόσο γρήγορα και νιώθω πως δεν έχω χρόνο.
Και τρομάζω που μεγαλώνω γιατί φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να κάνω κάποια πράγματα όπως …να ζητήσω τα συγνώμη που οφείλω. Ένα από αυτά το χρωστάω στην μητέρα μου.
Όταν ήμουν μικρή την έβλεπα που κάθε χρόνο το καλοκαίρι φορούσε για 40 μέρες μαύρα και σκεφτόμουν πως η μαμά μου δεν έχει άλλα ρούχα. Όταν μεγάλωσα λίγο και την ρώτησα για πιο λόγο το κάνει εκείνη άρχισε θυμάμαι να κλαίει και μου είπε πως θα είχα άλλον ένα αδερφό 5 χρόνια μεγαλύτερό μου αν ο μαιευτήρας δεν του έλιωνε το κεφαλάκι την στιγμή της γέννας όταν προσπάθησε να το τραβήξει με τις …κουτάλες. Δεν κατάφερε να ακούσει καν το πρώτο του κλάμα παρά μόνο το βάπτισαν στον αέρα με τον πατέρα μου λιπόθυμο μπροστά στο θέαμα. Την κοιτούσα που μου μιλούσε αλλά δεν μπορούσα να την καταλάβω…την θεωρούσα υπερβολική. Έλεγα από μέσα μου και πρέπει ρε μαμά να φοράς μαύρα κάθε χρόνο; Και που το κάνεις άλλαξε κάτι;
Τα χρόνια πέρασαν…σαν να’ ταν χθες θυμάμαι όταν καθόμουν ξαπλωμένη στον καναπέ του σπιτιού μου και έβλεπα μια ταινία με το ένα χέρι στο μπολ με το οικογενειακό παγωτό και το άλλο πάνω στην κοιλιά μου για να αισθάνομαι τις κλωτσιές που μου έδινε το μωρό μου. ‘Ημουν στον 9ο μήνα, τέλη Αυγούστου. Ήξερα πως μέχρι 1η Σεπτέμβρη με την βοήθεια του Θεού θα κρατούσα στα χέρια μου το παιδάκι μου. Είχα μεγάλο άγχος αλλά και τόση μεγάλη λαχτάρα να τον δω. Τότε και μόνο τότε κατάλαβα τον πόνο της μαμάς μου. Δεν θυμάμαι πόση ώρα έκλαιγα για τον αδερφό που δεν γνώρισα ποτέ, δεν θυμάμαι πόση ώρα έκλαιγα για το τι πέρασε η μαμά μου και δεν φαντάζεσαι πόσο μετάνιωσα που δεν μπορούσα να την καταλάβω ώστε να είμαι περισσότερο κοντά της εκείνες τις μέρες κάθε χρόνο. Λίγο πριν γεννήσω ήθελα να της ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη και να της πω πως είναι πολύ αξιόλογος άνθρωπος και πολύ δυνατή που κατάφερε να πνίξει τον πόνο της, να κάνει τον επόμενο χρόνο τον αδερφό μου και να αφοσιωθεί όλα αυτά τα χρόνια στα παιδιά της δίνοντάς μας και την αγάπη που ανήκε σε εκείνο το πρώτο της παιδάκι. Αλλά βλέπεις είμαι εγωίστρια και δεν ζητάω εύκολα συγνώμη…και ξέρω πως δεν θα το κάνω γιατί στον προφορικό λόγο δεν τα πάω και τόσο καλά.
Μεγαλώνω και φοβάμαι πως δεν θα προλάβω να ζητήσω συγνώμη απ’ τον εαυτό μου για τον χρόνο που αφιέρωσα σε λάθος ανθρώπους νομίζοντας πως η αποστολή μου στη γη είναι να βάζω τους ηλίθιους στον σωστό δρόμο. Και αφού το βλέπω πως είναι λάθος, δεν μου πάει, δεν σηκώνω το βάρος εγώ εκεί συνεχίζω την προσπάθεια κάνοντάς μου κακό.Συνεχίζω συνεχίζω και στο τέλος οι ηλίθιοι παραμένουν ευτυχισμένοι ηλίθιοι ενώ εγώ απομένω μια δυστυχισμένη λογική.
Εσύ αλήθεια τρομάζεις που μεγαλώνεις;
Μεγαλώνω και παραμένω σταθερή στις απόψεις μου. Δεν συμβιβάζομαι και δεν παίζω με τις λέξεις κάτι που δεν αρέσει στους ανθρώπους.Αυτό με κάνει να έχω ελάχιστους φίλους ίσως μόνο δυο αλλά πολλούς γνωστούς που μπροστά μου με παραδέχονται και πίσω μου λένε τα δικά τους. Όμως είμαι πια αρκετά μεγάλη ώστε να μην με νοιάζει. Μου αρέσει η μοναξιά και την θεωρώ πολύ πιο έντιμη επιλογή απ’ το να σπαταλώ τον χρόνο μου με ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται για το ποια είμαι αλλά για το τι μπορώ να τους εξασφαλίσω και να καταναλώνομαι σε συζητήσεις που δεν αντιπροσωπεύουν τις απόψεις μου αλλά γίνονται για να περνά ευχάριστα η ώρα.
Τρομάζω που μεγαλώνω και δεν πιστεύω πια σε παραμύθια. Φοβάμαι που μεγαλώνω γιατί βλέπω τους ανθρώπους σαν καλοσυσκευασμένα σοκολατάκια που δεν ξέρω αν έχω το κουράγιο να ξετυλίξω μιας και γνωρίζω πλέον καλά πως η πολύ σοκολάτα παχαίνει αλλά και πως το όμορφο περιτύλιγμα δεν σημαίνει υποχρεωτικά πως κρύβει μέσα του ποιοτικό περιεχόμενο.
Εσύ τρομάζεις που μεγαλώνεις;
Θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή έβαζα κρυφά τα παπούτσια της μαμάς μου και μια χρυσή της ζώνη και ήθελα να κάνω την κυρία…στο γυμνάσιο πάλι κρυβόμουν στο δωμάτιο και τυλιγόμουν με ένα άσπρο σεντόνι γιατί ήθελα να με φανταστώ γιατρό…εδώ μπορείτε να γελάσετε ελεύθερα. Ναι απο μικρή ήθελα να γίνω γιατρός, όχι γιατί θα γινόμουν πλούσια ( ξέρετε στα χωριά οι γιατροί και οι δικηγόροι ήταν οι καλύτεροι υποψήφιοι γαμπροί και νύφες ) αλλά γιατί θα μπορούσα να βοηθάω τον κόσμο, να τους κάνω καλά, να τους χαρίζω το χαμένο τους χαμόγελο. Τελικά την άσπρη ποδιά την φόρεσα βέβαια ως Φαρμακοποιός και ίσως ήταν καλύτερα έτσι γιατί δεν ξέρω αν τελικά θα είχα την δύναμη να αντιμετωπίσω άσχημα περιστατικά. Με νόμιζα πιο δυνατή αλλά δεν είμαι. Τώρα λοιπόν που μεγάλωσα και το κοπελιά έγινε κυρία θα ήθελα να ξαναγίνω μικρή και να κρύψω τα τακούνια για να τα φορέσω στην ώρα τους. Θα ήθελα να έπαιζα με τις κούκλες περισσότερο και να διάβαζα λιγότερα παραμύθια μιας είδα πως μεγαλώνοντας συνεχίζεις να τα ακούς και μάλιστα πολύ περισσότερο απ’ όσο θα μπορούσες να φανταστείς.
Μεγαλώνω και φοβάμαι πολύ γιατί μαζί μου μεγαλώνουν και εκείνοι που αγαπώ. Και δεν θέλω να μεγαλώσουν. Τους έχω ανάγκη και τους θέλω δίπλα μου. Προσπαθώ να ανακαλύψω ένα μαγικό χάπι που θα σταματήσει τον χρόνο αλλά μάταια.Και θέλω τόσο πολύ να τους πω το πόσο σημαντικοί είναι για μένα αλλά δεν μπορώ…και με ξέρω καλά δεν θα το κάνω ποτέ.
Μα τελικά κάθε φορά που τρομάζω βλέποντας πως μεγαλώνω ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο παιδί που κρύβω μέσα μου. Εκείνο μου χαμογελά και μου υπόσχεται πως θα μείνει για πάντα παιδί και θα συνεχίζει να ελπίζει, να πιστεύει, να μάχεται και να ονειρεύεται με σκοπό όχι να φρενάρει τον χρόνο μου αλλά να δώσει χρώμα στα χνάρια που θα αφήσει πάνω μου στο πέρασμά του.